„Ich bin es gewohnt, neu anzufangen“: Laureta, Pflegefachfrau aus Albanien

Versioni shqip shikoni më poshtë

Bist Du nervös, weil Du alleine in ein fremdes Land gehen wirst?

Nein, eigentlich nicht. Ich weiß, dass ich das schaffe. Ich bin in meinem Leben schon viel umgezogen, habe in Griechenland und Albanien gelebt, mein Vater hat fünf Jahre lang in Deutschland gearbeitet, aktuell ist er in der Slowakei. Unsere Familie ist immer unterwegs und Heimat ist für mich nicht ein Ort, sondern es sind die Menschen, die ich liebe.

Außerdem bin ich früh von zu Hause ausgezogen, um an eine bessere Schule und schließlich an die Universität zu gehen und organisiere mein Leben schon seit langem eigenständig. Das hat mich stärker und reifer gemacht. Ich mag Herausforderungen, ich gebe nicht gleich auf. Wir sagen: „Më kembë, në tokë“. Das bedeutet: Wer mit beiden Beinen fest auf der Erde steht, wird wachsen.

Wolltest Du schon als Kind Pflegefachfrau werden?

Nein, als Kind wollte ich Sängerin werden, denn in Griechenland war ich im Schulchor und habe unsere Weihnachtsauftritte geliebt! In Albanien mögen wir Musik, die ein Sänger für uns singt. Techno-Clubs gibt es hier nicht. Aber inzwischen singe ich nicht mehr.

Ich hatte dann die Idee, Biologin zu werden und zu forschen, denn ich bin gerne in der Natur. Aber es gibt nicht viele Jobs in dem Bereich. Ein Pflegeberuf ist wirtschaftlich vernünftiger. Und als mein Opa krank wurde, habe ich gemerkt, was gute Pflege für mich bedeutet und dass ich es besser machen kann als die Pflegekräfte, die ihn betreut haben. Vielleicht werde ich später nebenberuflich noch etwas im Modebereich lernen, auf jeden Fall will ich mich immer weiterentwickeln. Neues Wissen zu erlangen, ist nie etwas Schlechtes.

Interview: DRK Kliniken Berlin / Maja Schäfer

“Jam mësuar të filloj nga e para”: Laureta, infermiere nga Shqipëria

“Faleminderit” në shqip do të thotë “Danke” dhe përbëhet nga fjalët “lutem” dhe “nder”. Këtë ia ka shpjeguar gjyshi Lauretës dhe tani po ma shpjegon mua. Në një kafene në një ish-kështjellë bizantine në Tiranë, diskutoj me të diplomuarën në Bachelor në Infermieri se çfarë hapash duhet të ndërmerren pas praktikës së detyrueshme në urgjencën për sëmundjet infektive, e cila përfundon pas pak ditësh, derisa ajo të informohet për programi ynë i bashkëpunimit me Universitetin Aldent mund të vijë në Gjermani për të punuar në Klinikat DRK Berlin Köpenick. Por më pëlqen edhe ta dëgjoj të flasë për jetën e saj. Në intervistë do të mësoni se çfarë ka dashur të bëhet Laureta në fëmijëri dhe çfarë do të thotë shtëpia për të.

Jeni nervoz për të shkuar vetëm në një vend të huaj?

Jo, e di që mund ta bëj këtë. Unë kam lëvizur shumë në jetën time, kam jetuar në Greqi dhe Shqipëri, babai im ka punuar në Gjermani për pesë vjet dhe aktualisht është në Sllovaki. Familja jonë është gjithmonë në lëvizje dhe për mua shtëpia nuk është një vend, por njerëzit që dua.

Unë gjithashtu u largova nga shtëpia herët për të shkuar në një shkollë më të mirë dhe përfundimisht në universitet dhe kam organizuar jetën time në mënyrë të pavarur për një kohë të gjatë. Kjo më bëri më të fortë dhe më të pjekur. Më pëlqejnë sfidat, nuk dorëzohem menjëherë. Themi: “Më kembë, në tokë”, që do të thotë: Kushdo që i ka të dyja këmbët fort në tokë, mund të rritet.

A keni dashur të bëheni infermiere kur keni qenë fëmijë?

Jo, si fëmijë doja të bëhesha këngëtare sepse në Greqi isha në korin e shkollës dhe më pëlqenin shfaqjet tona për Krishtlindje! Në Shqipëri na pëlqen muzika që një këngëtar e këndon për ne. Këtu nuk ka klube tekno. Por tani nuk këndoj më.

Më pas kisha idenë të bëhesha biologe dhe të bëja kërkime, sepse më pëlqen të jem në natyrë. Por nuk ka shumë punë në atë zonë. Një profesion infermieror ka më shumë kuptim ekonomik. Dhe kur gjyshi im u sëmur, kuptova se çfarë do të thoshte kujdesi i mirë për mua dhe se mund ta bëja më mirë se infermieret që kujdeseshin për të. Ndoshta më vonë do të mësoj diçka në sektorin e modës me kohë të pjesshme, por patjetër që dua të vazhdoj të zhvillohem. Fitimi i njohurive të reja nuk është kurrë një gjë e keqe.