„Unsere Freunde sind alle schon im Ausland“: Ermir, Gladiola und Ervin aus Albanien

Versioni shqip shikoni më poshtë

Wie läuft euer Pflichtpraktikum?

Gladiola: Ich bin in einer Woche fertig und sehr froh darüber. Ich bin in einem Krankenhaus in der Onkologie im Einsatz, doch während die anderen Krankenschwestern sehr nett sind und mir alles zeigen, ist der Chef sehr streng. Wenn etwas nicht klappt, gibt es Ärger.

Ermir und Ervin: Wir arbeiten schon seit Mai auf einer Intensivstation, dort macht es den ganzen Tag Plingpling aus den medizinischen Geräten. Unser Professor von der Aldent Universität hat uns den Platz damals besorgt. Zuerst war es ein Praktikum im Rahmen des Studiums, nun zählt unsere Arbeit dort als Pflichtpraktikum, das das Gesetz noch vorschreibt, bevor wir unsere albanische Lizenz als Pflegefachpersonen bekommen können. Um unseren Lebensunterhalt zu finanzieren, müssen wir nebenbei noch arbeiten gehen.

Welche Jobs macht ihr denn nebenbei zum Geldverdienen?

Ermir: Ich bin „Apple Advisor“ für Unternehmen, das heißt, ich berate sie, wenn sie mit ihren Apple Geräten nicht klarkommen. Aber das mache ich wirklich nur zum Geldverdienen. Spaß macht mir die Arbeit in der Technologiebranche nicht, ich finde mich darin nicht wieder. Als Pflegefachmann möchte man mit Menschen arbeiten und ihnen helfen. Das liegt mir mehr.

Gladiola: Ich koche nebenbei in einem Restaurant. Das ist ziemlich anstrengend, sehr viele Menschen kommen und wollen essen! Zwischen 16 und 19 Uhr sind es vor allem Touristen, danach die Albaner*innen. Wir essen spät zu Abend, zwischen 21 und 23 Uhr. Vorher haben wir keine Zeit.

Ervin: Ich arbeite als Rezeptionist in einem Hotel.

Warum habt ihr euch für den Pflegeberuf entschieden?

Gladiola: Meine Mutter wollte als Mädchen schon Krankenschwester werden, aber sie bekam nie die Chance dazu. Darum habe ich mich auch schon immer für die Pflege interessiert. Meine Mutter hat gesagt: „Ich esse nur noch Brot und Käse, wenn es sein muss, damit wir uns das Pflegestudium für Dich leisten können.“ Als ich meinen Bachelor gemacht habe, hat sie vor Freude geweint. Allerdings war sie sehr traurig, als ich ihr sagte, dass ich nach Deutschland gehen möchte. Denn eigentlich war der Plan, dass wir alle nach Italien gehen. Meine beiden Brüder sind schon dort und arbeiten als Reinigungskräfte. Meine Mutter möchte natürlich die Familie zusammenhalten.

Ervin: Unsere Eltern sind alle sehr stolz auf uns und gleichzeitig traurig. Wir haben heute Möglichkeiten, die sie früher nicht hatten. Da ich viele Cousins habe, die im Krankenhaus arbeiten, hat meine Familie mir den Pflegeberuf vorgeschlagen. Und weil ich meine Eltern stolz machen möchte und mir die Pflege auch selbst gefällt, habe ich mich dafür entschieden. Da ich der Älteste in der Familie bin – mein Bruder und meine Schwester sind jünger – wird es von mir erwartet, dass ich mich um alle kümmere. Das ist eine große Verantwortung. Langfristig möchte ich vielleicht noch Informatik studieren und Programmierer werden. Im Gegensatz zu Ermir finde ich die Technologiebranche sehr spannend!

Ermir: Ich bin die erste Pflegefachkraft in meiner Familie. Die anderen betreiben ein Business mit Heilpflanzen. Zu mir sagen sie, ich soll machen, was ich möchte, aber immer mein Bestes geben.

Was sind eure langfristigen Karriereziele?

Gladiola: Ich bin erstmal froh, wenn ich meinen Bachelor abgeschlossen und in Deutschland die Anerkennung bekommen habe. Vielleicht mache ich irgendwann ein Masterstudium, aber vielleicht lerne ich auch nebenbei etwas ganz anderes. Ich hätte z.B. gerne ein Zertifikat als Haar- und Fingernagelstylistin. Das könnte ich dann ein, zwei Stunden in der Woche als Ausgleich zum Pflegeberuf machen.

Ermir: Ich konzentriere mich auch erstmal nur auf mein nächstes Ziel, die albanische Lizenz als Pflegefachmann zu erhalten. Später möchte ich mich im Bereich Anästhesie spezialisieren. Ich finde, das ist der schwerste Teil der Medizin, aber gerade darum reizt er mich sehr. Es gibt viele verschiedene Fälle. Im Moment haben wir einen Jungen auf der Intensivstation, der ist erst 16 Jahre alt. Wir mussten ihn intubieren, er hat eine Hirnhautentzündung. Das hat mich schon sehr mitgenommen, denn normalerweise werden eher alte Leute so krank. Bei einem so jungen Menschen fällt es einem schwer, das zu akzeptieren.

Was sagen eure Freund*innen dazu, dass ihr nach Deutschland geht?

Ervin: Alle unsere Freund*innen haben das Land schon verlassen. Sie sind in Belgien, Italien oder England. Ich mag mein Heimatland sehr, es fällt mir sehr schwer, wegzugehen. Unsere Eltern und Großeltern haben hart dafür gearbeitet, dieses Land aufzubauen. Und ein Land ohne seine Einheimischen ist kein Land mehr, es ist tot. Aber wir haben hier einfach keine Perspektive. Das Leben in Tirana wird immer teurer. Ein Ein-Zimmer-Appartement kostet inzwischen schon 500 Euro Miete, vor einem Jahr waren es noch 300. Aber man verdient als Pflegefachkraft als Berufseinsteiger*in nur 700 bis 900 Euro. Das reicht einfach nicht. Darum müssen wir uns neu orientieren. Mein Motto lautet nicht umsonst: „Nothing’s for sure. Live today, tomorrow is always a surprise.“

Zum Glück weiß ich, dass mir Deutschland gefallen wird. Ich war schonmal drei Monate in München und mochte alles daran. Es ist bunt, die Menschen sind nett. Es gibt dieses Vorurteil, dass die Deutschen kalt und distanziert seien, aber zumindest für München stimmt das nicht. Da waren alle nett zu mir. Mein Boss hat mir Deutsch beigebracht. Selbst wenn ich mir nur im Supermarkt etwas zu trinken geholt habe oder wenn ich nach Hause kam und die älteren Nachbarn im Garten saßen – immer hatte jemand ein freundliches Wort für mich übrig.

Interview: DRK Kliniken Berlin / Maja Schäfer

“Miqtë tanë tashmë janë të gjithë jashtë vendit”: Ermiri, Gladiola dhe Ervini nga Shqipëria

Ermiri, Gladiola dhe Ervini u bënë miq gjatë studimeve në Bachelor për Infermieri në Universitetin Aldent në Tiranë. „Të njëjtët njerëz, të njëjtat mendje“ – kështu e përshkruajnë ata marrëdhënien e tyre. Pothuajse si një shpirt i afërt. Nuk është çudi që të tre ata tani kanë vendosur të vijnë në Gjermani për të punuar me ne përmes bashkëpunimit midis DRK Kliniken Berlin Köpenick dhe Universitetit Aldent! Në një takim në Shqipëri, ata na treguan më shumë për familjet e tyre, punën e tyre me kohë të pjesshme dhe eksperiencat e tyre në praktikën e detyrueshme që po bëjnë aktualisht.

Si po shkon praktika juaj e detyrueshme?

Gladiola: Do të mbaroj për një javë dhe jam shumë e lumtur për këtë. Unë punoj në onkologji në një spital, por ndërsa infermieret e tjera janë shumë të mira dhe më tregojnë gjithçka, shefi është shumë i rreptë. Nëse diçka nuk funksionon, do të ketë probleme.

Ermiri dhe Ervini: Prej majit punojmë në reanimacion, ku pajisjet mjekësore bëjnë zhurmë gjatë gjithë ditës. Profesori ynë nga Universiteti Aldent na e mori vendin në atë kohë. Në fillim ishte një stazh si pjesë e studimeve tona, tani puna jonë atje llogaritet si praktikë e detyrueshme, të cilën e kërkon ligji para se të marrim licencën shqiptare si specialistë infermierie. Për të financuar jetesën, duhet të punojmë me kohë të pjesshme.

Çfarë pune bëni në krah për të fituar para?

Ermir: Unë jam një “Apple Advisor” për kompanitë, që do të thotë se i këshilloj nëse kanë probleme me përdorimin e pajisjeve të tyre Apple. Por unë me të vërtetë e bëj këtë vetëm për të fituar para. Nuk më pëlqen të punoj në industrinë e teknologjisë, nuk e shoh veten në të. Si infermiere, ju dëshironi të punoni me njerëzit dhe t’i ndihmoni ata. Kjo më shkon më shumë.

Gladiola: Unë gatuaj me kohë të pjesshme në një restorant. Është mjaft e lodhshme, shumë njerëz vijnë dhe duan të hanë! Mes orës 16:00 dhe 19:00 janë kryesisht turistë, pastaj shqiptarë. Ne hamë darkë vonë, midis orës 9 dhe 23:00. Nuk kemi kohë para kësaj.

Ervini: Punoj recepsionist në një hotel.

Pse zgjodhët profesionin e infermierit?

Gladiola: Nëna ime donte të bëhej infermiere kur ishte vajzë, por nuk e pati mundësinë. Kjo është arsyeja pse unë kam qenë gjithmonë i interesuar për infermierinë. Nëna ime tha: „Unë ha bukë dhe djathë vetëm nëse duhet, që të mund të përballojmë studimet e infermierisë për ty.“ Megjithatë, ajo u mërzit shumë kur i thashë se doja të shkoja në Gjermani. Sepse plani ishte në fakt që ne të gjithë të shkonim në Itali. Dy vëllezërit e mi tashmë janë atje dhe punojnë si pastrues. Sigurisht që nëna ime dëshiron ta mbajë familjen të bashkuar.

Ervini: Prindërit tanë janë të gjithë shumë krenarë për ne dhe të trishtuar në të njëjtën kohë. Sot kemi opsione që nuk i kishim më parë. Meqenëse kam shumë kushërinj që punojnë në spitale, familja ime më sugjeroi të merrja infermierinë si karrierë. Dhe për shkak se dua t’i bëj prindërit e mi krenarë dhe gjithashtu më pëlqen vetë kujdesi, vendosa ta bëj. Meqenëse jam më i madhi në familje – vëllai dhe motra janë më të vegjël – pritet të kujdesem për të gjithë. Kjo është një përgjegjësi e madhe. Në planin afatgjatë, unë mund të dëshiroj të studioj shkenca kompjuterike dhe të bëhem programues. Në ndryshim nga Ermiri, industria e teknologjisë më duket shumë emocionuese!

Ermiri: Unë jam infermierja e parë në familjen time. Të tjerët kanë një biznes me bimë mjekësore. Më thonë të bëj çfarë të dua, por gjithmonë bëj më të mirën.

Cilat janë synimet tuaja afatgjata të karrierës?

Gladiola: Para së gjithash, do të jem e lumtur kur të mbaroj diplomën time bachelor dhe të marr njohje në Gjermani. Ndoshta do të bëj një master në një moment, por ndoshta do të mësoj diçka krejtësisht të ndryshme gjatë rrugës. Për shembull, do të doja të kisha një certifikatë si stiliste e flokëve dhe thonjve. Më pas mund ta bëja këtë për një ose dy orë në javë për të kompensuar punën time të infermierisë.

Ermir: Tani për tani jam i përqendruar vetëm te objektivi im i radhës, që është të marr licencën shqiptare si specialist infermierie. Më vonë do të doja të specializohesha në anestezi. Mendoj se është pjesa më e vështirë e mjekësisë, por pikërisht kjo është arsyeja pse më tërheq vërtet. Ka shumë raste të ndryshme. Për momentin kemi një djalë në terapi intensive i cili është vetëm 16 vjeç. U desh ta intubojmë sepse ka meningjit. Kjo më shqetësoi vërtet sepse zakonisht janë të moshuarit ata që sëmuren. Është e vështirë ta pranosh këtë me dikë kaq të ri.

Çfarë thonë miqtë tuaj për ju që shkoni në Gjermani?

Ervini: Të gjithë miqtë tanë tashmë janë larguar nga vendi. Jeni në Belgjikë, Itali apo Angli. Më pëlqen shumë vendi im, e kam shumë të vështirë të largohem. Prindërit dhe gjyshërit tanë punuan shumë për të ndërtuar këtë vend. Dhe një vend pa vendasit e tij nuk është më një vend, ai ka vdekur, por ne thjesht nuk kemi perspektivë këtu. Jeta në Tiranë po bëhet gjithnjë e më e shtrenjtë. Një apartament me një dhomë tani kushton 500 euro qira, një vit më parë ishte 300. Por si profesionist i infermierisë fiton vetëm 700 deri në 900 euro si profesionist i ri. Kjo thjesht nuk mjafton. Kjo është arsyeja pse ne duhet të riorientohemi. Jo më kot motoja ime është: “Asgjë nuk është e sigurt. Jeto sot, e nesërmja është gjithmonë një surprizë.”

Për fat e di që do të më pëlqejë Gjermania. Isha në Mynih për tre muaj dhe më pëlqeu gjithçka për të. Është shumëngjyrëshe, njerëzit janë të mirë. Ekziston ky paragjykim se gjermanët janë të ftohtë dhe të largët, por të paktën për Mynihun kjo nuk është e vërtetë. Të gjithë ishin të mirë me mua atje. Shefi im më mësoi gjermanisht. Edhe sikur të merrja diçka për të pirë në supermarket ose kur kthehesha në shtëpi dhe fqinjët më të mëdhenj ishin ulur në kopsht, dikush gjithmonë kishte një fjalë të mirë për mua.